یکی از بهترنی کارها و شیوه هایی که به نوعی سلاح کودکان در مقابل والدین محسوب می گردد گریه کردن است که کودکان به خوبی از آن بهره می برند و در مواقعی که با سدی محکم به نام مخالفت والدین روبرو می گردند به این شیوه روی می آورند.
گریه کردن یکی از راه های طبیعی و دوران مشکلات کودکان،برای برقراری طبیعی است.
بارها دیده شده است که میزان معینی از گریه کردن را یکی از والدین طبیعی تلقی می کند،ولی پدر یا مادر دیگری آن را بیش از حد آزاردهنده،می داند.گریه کردن یکی از راه های طبیعی و دوران مشکلات کودکان،برای برقراری طبیعی است.در حدود یک ماهگی،گریه کودک شکل خاصی می گیرد به گونه ای که مادر می تواند صدای گریه کودک خود را از گریه کودکان دیگر تشخیص دهد و همچنین،بین گریه ناشی از گرسنگی،عصبانیت و بدخلقی کودک تفاوت بگذارد.
نوزادان،ابتدایی ترین برداشت از دنیا و ارتباطات را،پاسخهای اطرافیانشان به دست می آورند.اگر به آن ها توجه محبت آمیزی شده باشد این برداشت سعادتمندانه خواهد بود.بررسی های دکتر ماری ورث در این مورد نشان می دهد که کودکانی که نسبت به گریه آن ها به علت وجود این باور غلط که توجه نشان دادن باعث لوس کردن کودک می شود،بی توجهی نشان داده شده است،بعدها ودرسال اول زندگی،به دفعات بیشتر و به مدت طولانی تری گریه می کردند.
با این حال،یک کودک چهار یا پنج ماهه ممکن است،یاد بگیرد که برای جلب توجه گریه کند.این انسان های کوچک،دوست دارند که با پدرو مادرشان ودیگر اعضا خانواده باشند.بنابراین،وقتی در می یابند که وقتی صدا بزنند کسی پاسخ خواهد داد وتنها دست آویز برای صدا زدن،گریه کردن است،چرا چنین نکنند؟چون این کار موثر واقع می شود!
